Mijn allereerste Welsh was Beau. Beau kwam via herplaatsing en bemiddeling van dierenasiel de Grensstreek in Moeskroen bij me. Beau kwam oorspronkelijk van de fokker Le Mas de Rêves in Huissignies. Eén of twee keer per jaar had ik met deze fokker contact om een update te geven over Beau, ook al had ik hem niet rechtstreeks via hun.

Na Beau kwam Cooper. Van de fokker Ynys Daeargi in Duitsland. Deze fokker heb ik via de internationale Facebook groep Welsh terriër fan club leren kennen. Het was een hele rit, maar Cooper is het waard. En de gehele rit heeft hij braaf in de bench gelegen en heb ik hem niet gehoord. Cooper leefde samen met moeder Heledd en vader Gryff en zusje Iorwen.

Welsh terriërs zijn een uitdaging. Ze worden niet voor niets ook wel Welsh terrors genoemd. Waar andere honden na 3x nee afhaken, blijft een Welsh volhouden. Dat vraagt volharding en een consequente aanpak. Duidelijkheid naar de hond toe is belangrijk. Dat is meteen ook de uitdaging die ik zoek, die bij me past en die ik graag aanga. Daarom mijn liefde voor de Welsh terriër.